Rasa AKITA
Akita – grupa V FCI, sekcja 5, nr wzorca 255
ZARYS HISTORII RASY
Nazwa rasy pochodzi od prefektury akita w północnej części Japonii. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu.
Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość.
Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża japońska rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie
zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana.
Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie.
Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.
Charakter
Akita to pies o umiarkowanym temperamencie, lojalny, przywiązany do właściciela, ale powściągliwy w okazywaniu uczuć. Nie domaga się pieszczot, choć ceni kontakt z człowiekiem. Przedstawiciel tej rasy nie jest raczej polecany dla dzieci, choć zwykle dobrze się z nimi dogaduje, jeśli zostanie prawidłowo wychowany. Ze względu na siłę i rozmiary szczególnego nadzoru wymagają jego kontakty z kilkulatkami. Trzeba też pamiętać, że wobec obcych maluchów może być mało wyrozumiały. To pies z natury nieufny wobec obcych, akceptuje ich jednak, jeśli są mile widziani przez właściciela. Niehałaśliwy, mało pobudliwy, z silnym instynktem terytorialnym doskonale poradzi sobie w roli stróża. Często sprawia wrażenie, że nie interesuje się otoczeniem, lecz w rzeczywistości stale je kontroluje i jest gotowy do interwencji.
Zdrowie
Akita jest psem odpornym i wytrzymałym. Gęsta szata doskonale chroni go przed mrozem, śniegiem i wilgocią. Gorzej znosi upały, dlatego latem należy zapewnić mu chłodniejsze miejsce do odpoczynku i pamiętać o wodzie do picia.
Przedstawiciel tej rasy uchodzi za okaz zdrowia, ale zdarzają się problemy z oczami – katarakta, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazja siatkówki (RD), w wyniku której dochodzi do częściowego lub całkowitego odklejenia się siatkówki, co może prowadzić do utraty wzroku. Czasami występują dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, rozszerzenie i skręt żołądka, a także alergie o różnym podłożu.
Zanim kupisz psa Akita
Żywienie
Akity zwykle nie są wybredne i jak na psy sporych rozmiarów jedzą niewiele. Rodzaj pożywienia należy dostosować do ich trybu życia. Psy, które mało się ruszają, nie powinny dostawać zbyt treściwych posiłków, bo szybko przybiorą na wadze. Z kolei menu zwierzaków, które zimą mieszkają na zewnątrz, warto wzbogacić o dodatkowe kalorie.
Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki i zapewnić psu co najmniej godzinny odpoczynek po jedzeniu. W okresie linienia można podawać środki wspomagające regenerację sierści i poprawiające stan skóry.
Pielęgnacja
Pielęgnacja akity nie jest kłopotliwa. Linieje obficie dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Przez około trzech tygodni wymianie ulega głównie miękki podszerstek. Warto podkreślić, że akita nie gubi sierści równomiernie z całej powierzchni ciała, ale partiami (podobnie jak wilki). Na początku linieją portki, potem nogi, tułów, szyja, a na końcu ogon.
Zdarza się, że w tym czasie pies robi się nerwowy, a nawet sprawia wrażenie chorego. Czesze się go wtedy codziennie (poza okresem wymiany okrywy włosowej wystarczy raz na 1-2 tygodnie), ale delikatnie, bo jego skóra jest wtedy bardziej podatna na podrażnienia. Najlepiej do tego celu posłużą szczotka pudlówka i metalowy grzebień o średniej gęstości. Latem pies może jeszcze gubić niewielkie ilości włosa okrywowego, ale zwykle jest to mało zauważalne dla właściciela.
Przedstawiciela tej rasy kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach do twardej sierści lub zwiększających optycznie jej objętość. Można też używać kosmetyków wybielających (przy białej maści) lub takich, które podkreślą kontrast umaszczenia.
Akita nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy. Jego sierść powinna lekko odstawać od ciała, dlatego przed pokazem nie stosuje się środków do pielęgnacji obciążających włosy, tylko raczej takie, które podniosą je u nasady i usztywnią. Po kąpieli suszymy psa niezbyt ciepłym strumieniem powietrza z suszarki, jednocześnie modelując sierść szczotką.
Akitę prezentujemy w naturalnej postawie na ringówce lub w cienkim łańcuszku i na krótkiej smyczy.a
Wychowanie
i
szkolenie
Przedstawiciel tej rasy jest inteligentny, ale uparty i niezależny, dlatego szkolenie go nie należy do prostych zadań. Sprytny i samodzielny łatwo wymyka się spod kontroli, jeśli właściciel nie potrafi nawiązać z nim prawidłowych relacji. Akita ma skłonności do dominacji, a jednocześnie jest wrażliwy. Wymaga więc z jednej strony żelaznej konsekwencji, z drugiej zaś wyrozumiałości, cierpliwości i łagodnego podejścia.
Odpowiednio zmotywowany uczy się chętnie, zwłaszcza jeśli ćwiczenia są urozmaicone i nie trwają zbyt długo. W czasie szkolenia nie wolno używać siły, bo akita nie tylko może odmówić współpracy, ale nawet odpowiedzieć agresją. Pies tej rasy nie będzie ślepo posłuszny, może też słabiej reagować na komendy wydawane z większej odległości, dlatego lepiej zawsze mieć go pod kontrolą.
Od początku trzeba dbać o socjalizację szczeniąt i wyznaczać im granice. Muszą odwiedzać nowe miejsca, mieć kontakt z ludźmi i innymi psami. W przedszkolu oprócz nauki podstawowych poleceń nawiążą relacje z przedstawicielami swojego gatunku, a to pozytywnie wpłynie na ich stosunek do pobratymców w przyszłości. W okresie wzrostu nie powinno się pozwalać podopiecznym na skoki, chodzenie po schodach czy intensywne zabawy.
Akita
w
mieście
Akity jak najbardziej mogą żyć w mieście, są cichutkie i czyściutkie. Mieszkając w bloku trzeba im zapewnić przynajmniej dwa spacery w ciągu dnia po około 30 min.